جنگ سرد دوران مهمی می بود که از آخر جنگ جهانی دوم بیرون آمد و تقریباً بلافاصله متحدان اسبق را به آشناهایی با رابطه نه چندان خوب تبدیل کرد که کم کم به رقبای هم تبدیل شدند. هر کشوری در این دوران در سطح زیاد بالایی از اضطراب قرار داشت، هراس از گفتن یا انجام دادن چیزی نادرست. با این حال، برای کنترل یکدیگر، قوت‌های بزرگ قوت نظامی خود را گسترش دادند، تجهیزات نظامی و سلاح‌های تازه ساختند و فناوری‌های قدیمی را بهبود بخشیدند. اتحاد جماهیر شوروی هر چه در توان داشت انجام داد تا از قوت آمریکا عقب نماند و جت های جنگنده خود را برای مقابله با برخی از بهترین جنگنده هایی که تا آن زمان به آسمان رفته بودند، طراحی کرد.

MiG-29 و Su-27 دو جت برتر اتحاد جماهیر شوروی بودند و از آزمایش زمان نیز سربلند بیرون آمده و در دنیای مدرن نیز هم چنان به پرواز در مناطق جنگی ادامه می دهند. هر دو جنگنده در دهه ۷۰ طراحی شده اما تا دهه ۸۰ به اپراتورهایشان تحویل داده نشدند. MiG-29 سریعتر از فرد دیگر و در سال ۱۹۸۳ داخل سرویس شد، در حالی که نیروی هوایی شوروی تا سال ۱۹۸۵ موفق نشد Su-27 را دریافت کند.

هر دو هواپیما مقصد اشکار خود را داشتند. جنگنده میگ چندین نقش را ایفا می کرد، از نبرد هوا به هوا گرفته تا ماموریت های تهاجمی هوا به زمین. طراحان Su-27 تصمیم گرفته بودند تا آن را به هواپیمایی تبدیل کنند که بتواند به خوبی در برابر دیگر اهداف هوابرد از جت های جنگنده گرفته تا بمب افکن ها مقابله کند. در ادامه این نوشته این دو جنگنده روسی ساخته شده در دوران شوروی را با هم قیاس می کنیم.

MiG-29

جنگنده Mikoyan MiG-29 – با نام رسمی Fulcrum در ناتو- در طول جنگ سرد به گفتن جنگنده ای برای مقابله با F-16 چابک نیروی هوایی ایالات متحده به پرواز درآمد، اما در ابتدا رقابت چندانی بین این دو وجود نداشت. طراحی‌های اولیه چیزی نبوده است که از یک جت جنگنده تازه انتظار داشت، چون طراحان آن در عرصه سبک های طراحی مدرن توانایی نداشتند. برخلاف جتی که قرار می بود با آن رقابت کند، بدنه میگ-۲۹ از آلومینیوم ساخته شده می بود و نه مخلوطی از مواد کامپوزیتی و سیستم کنترل پرواز آن برخلاف کنترل‌های گسترش یافتهتر پرواز با سیم، از هیدرولیک معمولی منفعت گیری می‌کرد. مهندسان شوروی در نهایت این کمبودها را کشف کرده، برخی تغییرات را اعمال کرده و Fulcrum را به یک تهدید موثر تبدیل کردند.

به لطف حسگرهای پیشرفته همانند رادار Slot Back Doppler، حسگرهای ردیابی مادون قرمز و فاصله یاب لیزری، خلبانان Fulcrum می‌توانستند با اهدافی که در زیر آنها پرواز می‌کنند دچار شوند. این جت ساخت شوروی از سیستم مقصد گیری نصب شده روی کلاهخود منفعت گیری می کرد که نیاز خلبانان را برای چرخاندن Fulcrum به سمت مقصد خود بی نیاز می کرد. تا وقتی که خلبان سر خود را به سمت هواپیمای دشمن نشانه رفته می بود، موشکی که قرار می بود پرتاب بشود روی مقصد خود قفل می شد. به ادعای موسسه Royal United Services این قابلیت، همراه با نسبت پیشرانه به وزن و چابکی میگ-۲۹، آن را در درگیری‌های یک به یک در محدوده بصری «تقریباً بی‌رقیب» می کرد. این ترکیب این چنین میگ-۲۹ را به یک جت جنگنده محبوب برای دیگر کشورها تبدیل کرد.

این جنگنده چند منظوره به یک توپ ۳۰ میلی‌متری GSh-301 تجهیزمی بود، می‌توانست شش موشک هوا به هوا و این چنین بمب و راکت حمل کند و می‌توانست با شدت ۲.۳ ماخ پرواز نماید.

سوخو SU-27UB

Su-27 دو موتوره – که ناتو نام آن را Flanker گذاشت – احتمالا دومین جنگنده از این دو جنگنده شوروی می بود که تحویل داده شد، اما به وضوح اوج قوت طراحی هوانوردی شوروی می بود. تشکیل فلنکر تنها و تنها یک مقصد داشت: کارکرد بهتر از F-15 Eagle های نیروی هوایی ایالات متحده. مرحله طراحی Su-27 زیاد پرفراز و نشیب و دشوار اغاز شد چون طراح مهم، میخائیل سیمونوف،‌ آنقدر از همه چیز ناخشنود می بود که تشکیل آن را متوقف کرده و مجدد طراحی جت را از اول اغاز کرد. به ادعای موزه اسمیتسونیان، سیمونوف جمله ای مشهور در این عرصه دارد: “ما فقط لاستیک ها و صندلی خلبان را نگه داشتیم.” این تلاش ها به تشکیل Su-27P، نسخه رهگیر طراحی شده برای تسلط بر آسمان، و Su-27S، که می تواند به سلاح های هوا به زمین مسلح بشود، انجامید.

یقیناً سوخو سو-۲۷ پیشرفته ترین جنگنده امروزی در آسمان نیست، چون جت های جنگنده نسل پنجم می توانند براحتی آن را از میدان خارج کنند، اما روسیه و اوکراین هر دو از آن در نیروهای هوایی خود منفعت گیری می کنند. اوکراین زمان ها است که موجودی Flanker های خود را اصلاح کرده و آنها را Su-27M1 نامیده، در حالی که آنها را با سیستم های ناوبری بهبودیافته و سیستم راداری با برد افزایش یافته تجهیزکرده است.

به طور کلی، برای نگه داری برتری هوایی اش، این جنگنده از یک توپ ۳۰ میلی‌متری Gryazev-Shipunov GSh 301 و ترکیبی از موشک‌های هوا به هوا با هدایت راداری و فروسرخ منفعت گیری می‌کند. برای نقش های دیگر، می توان آن را با بمب های معمولی یا خوشه ای و این چنین راکت های هوا به زمین مسلح کرد. دو موتور Saturn AL-31F هر کدام می توانند ۲۷,۶۴۰ پوند نیروی پیشراانه تشکیل کنند و جت را تا ۲.۳۵ ماخ برسانند. این جت روسی می تواند قبل از نیاز به سوخت گیری مجدد، حداکثر ۳,۵۰۹ کیلومتر را طی کند.