ناسا ۷۲۵ هزار دلار روی یک سیستم موشکی تازه اندوخته‌گذاری کرده که مقصد آن رفع‌کردن یکی از بزرگ‌ترین مانع ها حاضر برای انتقال انسان به مریخ است: زمان سفر. در واقع ادعا‌ شده که این سیستم موشکی می‌تواند انسان‌ها را در ۲ ماه به مریخ ببرد و برگرداند.

با فناوری امروزی، رفت‌وبرگشت به سیاره سرخ تقریباً دو سال طول می‌کشد. گذراندن این زمان زمان در پروژه‌های فضایی می‌تواند خطرات سلامتی بزرگی برای فضانوردان به همراه داشته باشد. درواقع آن‌ها در‌ معرض سطح بالایی از تشعشعات خورشیدی و فضایی و این چنین اثرات زیان اور گرانش صفر می باشند و این چنین باید دوره طویل را در انزوا سپری کنند.

تشعشعات فضایی بدون‌شک بزرگ‌ترین تهدید برای فضانوردان است. به حرف های ناسا، فضانوردانی که تنها شش‌ماه را در فضا سپری می‌کنند، تقریباً در معرض تابش برابر با ۱۰۰۰ اشعه ایکس قفسه سینه قرار می‌گیرند و این کار آن‌ها را در معرض خطر ابتلا به سرطان، صدمه سیستم عصبی، تحلیل استخوان و بیماری قلبی قرار می‌دهد.

با وجود این مسائل، «تروی هاو»، رئیس Howe Industries، به اینسایدر می‌گوید که بهترین راه برای افت قرارگرفتن در معرض تشعشعات و دیگر اثرات زیان اور، مختصر‌کردن طول سفر فضایی است.

سفر به مریخ در ۲ ماه

به‌همین‌علت او با ناسا همکاری می‌کند تا موشک پالس پلاسما (PPR) را گسترش دهد؛ یک سیستم موشکی تازه که می‌تواند تنها در دو ماه یک سفر رفت‌وبرگشت به مریخ داشته باشد. ناسا در بیانیه خود می‌گوید که این فناوری پتانسیل بسیاری در «تشکیل یک انقلاب در حوزه اکتشافات فضایی دارد» و می‌تواند روزی انسان‌ها را حتی به فراتر از مریخ ببرد.

PPR یک سیستم محرکه است که از پالس‌های پلاسمای فوق‌گرم برای تشکیل نیروی رانش زیاد کارآمد منفعت گیری می‌کند. این سیستم هم‌اکنون در مرحله دوم گسترش خود قرار دارد که در ماه جاری اغاز خواهد شد. در این مرحله، ناسا روی بهینه‌سازی طراحی موتور، انجام آزمایش‌های اثبات مفهوم و طراحی یک فضاپیما تجهیزبه PPR تمرکز دارد.

به حرف های دانشمندان، فضاپیمای تجهیزبه PPR در شرایطی که میزبان چهار تا شش مسافر باشد، می‌تواند تقریباً با شدت ۱۶۰,۹۳۴ کیلومتردرساعت حرکت کند.

هرچند این سیستم موشکی کاملاً امیدوارکننده به‌نظر می‌رسد، اما تا زمان منفعت گیری از آن در مأموریت‌های فضایی آینده به سیاره سرخ، به گمان زیادً نزدیک به دو دهه فاصله داریم. هاو امیدوار است که این فناوری به‌طور قابل‌توجهی دامنه اکتشافات فضایی انسان‌ها را گسترش دهد و احتمالا حتی روزی به انجام مأموریت‌های سیاره پلوتون پشتیبانی کند.